AİLE-SAĞLIK
Rabb’imiz kulunun cehenneme gitmesinden memnun olmaz!
Rabb’imiz kulunun en çok hangi amelini seviyor biliyor musunuz?
Cevabı hatırlayamıyorsanız hemen arz edeyim:
- Rabb’imiz kulunun en çok tövbe etmesini seviyor!
Evet, kutsi hadisinde böyle bildiriyor Rabb’imiz kulunun en çok sevdiği amelini.
- Neden mi kulunun en çok tövbe etmesini seviyor?
– Çünkü günah işleyerek cehenneme layık hale gelen kul, tövbe ederek cehennemden kurtulur, Cennet’e layık hale gelir de ondan dolayı kulunun en çok tövbe etmesini seviyor, Cennet’e layık hale gelmesinden memnun oluyor. Rabb’imizin kuluna olan şefkati, bunu gerektiriyor. Bu konuda deniyor ki:
- Bir anne, yavrusunu ateşe atmayı nasıl istemezse, Rabb’imiz de kulunu cehenneme atmayı anneden çok daha fazla bir şefkatle istemiyor. Yeter ki kul, ısrar ettiği yanlışlarıyla kendini cehenneme müstahak hale getiriyor olmasın.
Siyerde bu konuda düşündürücü şefkat misalleri veriliyor.
Sahabeden bir zat, bir kuşun yavrusuna ait şefkatini anlatırken diyor ki:
– Çalılıkta dolaşırken bulduğum bir kuş yuvasındaki yavruları alıp koynuma koyarak geliyordum. Tam bu sırada yavrunun anası başımda dolaşmaya başladı, acıdım, yavruları bırakmak için ihramımı açmaya çalıştığım sırada kuş hemen koynumdaki yavrusunun yanına daldı, kanatlarını yavruları üzerine gerip kollamaya başladı.
Kuşun yavrusunu korumak konusundaki şefkatini dinleyen Efendimiz’in (sas) sorusu şöyle oldu:
– Bu annenin yavrusuna bu kadar acıyıp şefkatli davranması sizi hayrete düşürdü değil mi?
- Evet, dediler.
Tebessüm eden Efendimiz (sas) şöyle açıklama yaptı:
– Hiç şüpheniz olmasın Allah’ın (cc) kullarına şefkati de, bu annenin şefkatinden çok fazla ve üstündür. Hatta tüm annelerin şefkati, Rabb’imizin şefkat denizinden alınan bir damlanın annelere taksiminden ibaret gibidir.
Nitekim siyerde anlatıldığına göre savaş ortamında annenin biri çocuğunu kaybetmiş, deli gibi bir oraya bir buraya koşuyor, yavrusunu arıyor, bu sırada bulduğu yabancı çocukları da bağrına basıp hemen oracıkta şefkatle emdiriyordu.
Kadının bu şefkatini gören Efendimiz (sas) yanındakilere:
– Böylesine şefkatli şu anne, yavrusunu ateşe atar mı? Diye sordu.
– Atmaz Ya Resulallah! dediler. Efendimiz de tasdik etti: “Ben de öyle biliyorum, atmaz” dedikten sonra şu açıklamayı yaptı:
– İşte Allah (cc) da bu anneden çok fazla merhametli ve şefkatlidir kullarına. Onları ateşe atmaz, onlar kendilerini ateşlik amelin içine atmadıkça!
Evet, Rabb’imiz (cc) kullarını ateşe atmaz, kullar kendilerini ateşlik işlerin içine atmadıkça!
Bu konuda düşündüren bir misal daha veriliyor.
Bir yolculukta mola verilmiş, bir kadın da ateş yakarak hazırlık yapmaya başlamıştı. Ateşin alevleri yükselince kadın, yanındaki çocuğunun ateşe düşmesinden korkarak kucaklayıp bağrına bastı. Annenin çocuğunu ateşten koruma telaşını gören başka bir kadın da Efendimiz (sas) Hazretleri’ne yaklaşarak şöyle sordu:
- Sen Allah’ın (cc) yüce peygamberisin değil mi? Efendimiz (sas) de:
– Hiç şüphen olmasın öyleyim, buyurdu. Bunun üzerine kadın şöyle dedi:
– Allah’ın (cc) kullarına merhameti, bir ananın yavrusuna olan merhametinden daha çok değil mi?
Efendimiz de (sas):
– Hiç şüphen olmasın öyledir, buyurunca kadın:
– Öyle ise bir ana yavrusunu ateşe atmaz, diye ümitlendi.
Efendimiz’in gözleri yaşardı bu sözden de buyurdu ki:
– Yüce Allah (cc) kulunu ateşe atmaz, kulu kendisini ateşe attıracak haksızlıklar işleyip zulüm yaparak isyan bayrağını çekmedikçe. Ateşe layık amellerinde ısrarlı olmadıkça.
Demek oluyor ki, Allah (cc) kullarını ateşe atmayı sevmiyor, sonsuz merhamet ve şefkati ateşi istemiyor. Ancak bazı kullar dürüst hareket etmiyor, ille de ateşlik işler yapıyor, birilerine zulmediyor, haksızlık yapıyor, böylece amelleriyle kendilerini ateşe attırıyorlar. Kimseye diyecek bir şeyleri kalmıyor.
Bundan dolayı alimlerimiz demişler ki: Cehennem cezayı ameldir! Cennet ise ikram-ı İlahi!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder