Günün Menkıbesi: Hazret-i Ömer gadaba geldi

Günün Menkıbesi: Hazret-i Ömer gadaba geldi

Bir gün, Resulullah efendimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” ile hazret-i Ömer “radıyallahü teâlâ anh” namaz kılıyorlardı. Efendimiz aleyhisselam imam, o cemaatti. Akşam namazı kılınıyordu. Resulullah efendimiz, zamm-ı sure olarak bir âyet okudular. Hazret-i Ömer bu âyeti işitince gadaba geldi. Ve konuştu. Hem de namaz esnasında. Çünkü Firavunun bir sözünü bildiriyordu Hak teâlâ. O kâfir, kendi kavmine: “Sizin tapacağınız en büyük tanrı, benim!” demiş. Hazret-i Ömer bu. Hazmedemedi tabii. Kan sıçradı beynine. Namazda olduğunu unutup, gayr-i ihtiyari; - Ben orada olsaydım, onu muhakkak öldürürdüm! diye konuştu. Namaz bitti. Efendimiz aleyhisselam ona dönüp; - Ya Ömer, namazını iade et! buyurdular. Hazret-i Ömer edeple sordu: - Neden ya Resulallah? - Çünkü dünya kelamı namazı bozar. O zaman hatırladı konuştuğunu. - Baş üstüne ya Resulallah, dedi. Ve emri ifa için ayağa kalktı. Tam namaza başlıyordu ki, Cebrail aleyhisselam geldi. Ve namazın öyle kabul edildiğini, iade etmesine lüzum olmadığını bildirdi. Efendimiz aleyhisselam; - Otur ya Ömer! Namazın oldu, buyurdular. Sert baktı güneşe Bir gün de hazret-i Ömer “radıyallahü teâlâ anh”, evinin önünde hırkasını yamıyordu. Hem de çok sıcak bir yüz gününde. Güneş kavuruyordu değdiği yeri. Hazret-i Ömer’in de sırtını fena yakmıştı ki, dönüp sert bir nazar etti güneşe. O anda azaldı güneşin harareti. Hava karardı. Gece gibi oldu. O zaman Cibril-i emin geldi Efendimiz aleyhisselama. Şu vahyi getirmişti: - Ey Habibim! Ömer’e söyle. Bir defa da şefkatle baksın güneşe. Aksi halde sönen nuru bir daha avdet etmez. Efendimiz aleyhisselam hazret-i Ömer’i çağırıp bildirdi bu emri. Hazret-i Ömer; - Baş üstüne ya Resulallah! dedi. Ve şefkatle baktı güneşe. Güneşin ziyası geldi yerine. O karanlık gitti. Aydınlandı her yer yine.