Günün Menkıbesi: Hayberi fethetmeden geri dönme!

Günün Menkıbesi: Hayberi fethetmeden geri dönme!

Hayber gazasında, Resulullah efendimiz aleyhisselam sancağı hazret-i Ali’ye “radıyallahü teâlâ anh” teslim edip; - Ya Ali! Hayberi fethetmeden dönme geri! buyurdu. Hazret-i Ali, - Baş üstüne ya Resulallah! dedi. Ve yürüyüp, dikti sancağını Hayber kalesi önüne. Haris adlı bir bahadır çıktı hisardan. Er istedi meydana. Allah’ın Aslanı hazret-i Ali “radıyallahü teâlâ anh”, çıktı karşısına. Birbirlerine girdiler. Bir ara Zülfikâr şimşek gibi kalktı ve indi aynı hızla. Haris, kanlar içinde yere serildi. Tekbir sedaları yükseldi o anda. Harisin kardeşi Merhab, bunu görüp dolu dizgin girdi meydana. İki zırh giymiş, iki kılıç kuşanmıştı. Kibirle seslendi hazret-i Ali’ye: - Bana Merhab derler! İntikamım korkunç olacak! Şah-ı merdan “radıyallahü teâlâ anh” aslan gibi kükredi: - Bana da Haydar derler. Ölümün benim elimde olacak! O, “Haydar” lafını duyunca korku girdi kalbine. Zira Haydar, “Aslan” demekti. Ve o gece bir aslan görmüştü rüyasında. Korkunç aslan, saldırıp öldürmüştü kendisini. “O aslan bu olmasın!” dedi kendi kendine. Morali bozuldu. Kendini toplayıp bir hamle yaptıysa da boşa çıktı. Sıra hazret-i Ali’ye gelmişti. Zülfikârı kaldırıp kuvvetli bir nara attı: - Ya Allah! Ve kaldırdığı kılıcı şiddetle çaldı kâfire. Vücudu yukardan aşağı ikiye bölünmüştü Merhabın. Kağıt gibi yırtılmıştı kalkanı. Tekbir sedaları sardı dört bir yanı. Kalkanı yere düştü Düşman askeri kaçıyor, mücahitler kovalıyordu. O arada kalkanı düştü hazret-i Ali’nin. Dönüp almaya vakti yoktu. Hayber kalesinin “koca demir kapı”sı ilişti gözüne. Halkalarından tutup kuvvetle sarstı tonlarca ağırlıktaki kapıyı. O artık kapı değil, bir “Kalkan”dı hazret-i Ali’nin elinde. Bir eliyle onu tutuyor, öbürüyle kılıç çalıyordu düşmana. Bu manzara dehşete düşürdü kâfirleri. Mecburen “Eman” dileyip teslim oldular. Hayber fethedilmişti. Efendimiz aleyhisselam gözlerinden öpüp; - Ya Ali, Allah ve Peygamberi senden razı oldu, buyurdular. Allah’ın Aslanı “radıyallahü teâlâ anh” ağlıyordu. Sordu Efendimiz aleyhisselam: - Ya Ali! Niçin ağlıyorsun?- Sevincimden ya Resulallah. Buyurdular ki: - Ne kadar sevinsen azdır ya Ali. Zira cümle melekler de razıdır senden.