Bu kulu ne yapalım?

Bu kulu ne yapalım?

Dede Ömer Ruşeni "rahmetullahi aleyh", Evliyanın büyüklerindendir. Aydın’da doğdu. Tebriz’de vefat etti. Bir gün şunu anlattı sevdiklerine: Ahirette bir kimsenin hesabı görülür. Günahıyla sevabı eşit gelince, melekler sorarlar: - Ya Rabbi bu kulu ne yapalım? Hak teâlâ; - “Mahşere geri gönderin. Eşinden dostundan, akrabasından bir miktar sevap bulsun!” buyurur. Adam mahşere geri döner. Yakın akrabalarını arar, bulur ve yalvarır onlara: - Ne olur, bana biraz sevap verin! Akrabaları ondan uzaklaşırlar ve; - Biz o sevaba senden daha çok muhtacız! derler. Eli boş geri döner. Mahcup ve perişan bir halde durumu meleklere arzedince, melekler; - Ya Rabbi, bu kulun eli boş döndü! diye arzederler. Hak teâlâ; - “Dünyada Allah için sevdiği kimseler yok muydu? Onlara gitsin!” buyurur. Adam tekrar mahşere döner. Allah için sevdiği bir arkadaşını bulur ve; - Ne olur, bana biraz sevap verir misin? diye yalvarır. O arkadaşı; - Hayhay! der. Sevaplarımın hepsi senin olsun! Adam sevinçle geri döner. Mizanda amelleri tekrar tartılır. Ve sevapları ağır gelince Cennete sevk edilir. Melekler tekrar sorarlar: - Ya Rabbi, bütün sevaplarını veren o kulun ne olacak, kendine bir şey kalmadı? Hak teâlâ meleklere; - “O kulum benden daha mı cömerttir? İkisini birlikte Cennete koyun!” buyurur. İki arkadaş kol kola Cennete girerler.