Eğitimi tamamlayıp ülkesine dönmüş bir Azeri genç Türkiye’ye ziyarete geldiğinde bana da uğradı.
Hatırımda kaldığı kadarıyla konuşmamızın bir kesiti şöyleydi:
-Ben dedi Türkiye’de öğrenciyken ne zaman parasız kalsam Allah bir Türk’ten bana bir yardım nasip ediyordu. Hatta bir keresinde cebimdeki son harçlığı da düşürmüş olmalıyım, otobüse verecek param bile kalmamıştı. Milli Kütüphanenin yanında yolun ortasında kala kalmıştım. Üzüntüyle yürüyordum. Orta yaşlı bir adam beni durdurdu.
–Delikanlı niye üzgün yürüyorsun, sen Azeri misin dedi.
-Evet dedim.
Cebinden çıkarıp bana para uzattı.
-Sen bize emanetsin deyip geçip gitti.
Çok etkilendim. Ben de sizin gibi tesadüfe inanmam ve ben bunun neden olduğunu biliyorum.
Çünkü benim rahmetli babam da Azerbaycan’a gelen Türk gençlerine ve muhtaç olduğunu anladığı öğrencilere hep harçlık verirdi.
Biliyorum ki ben babamın yaptığı iyiliklerin meyvelerini yiyordum.
Muhammed Bozdağ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder