Günün Menkıbesi: Bu dünya hayaldir

Günün Menkıbesi: Bu dünya hayaldir

Abdülhakim Hüseyni “rahmetullahi aleyh”, Anadolu toprağını şereflendiren bir Allah adamı. Kabri, Adıyaman’ın Kahta ilçesindedir. - Bu dünya bir hayaldir, derdi sık sık. Ve eklerdi: - Bugüne kadar geçen yıllar nasıl hayal olduysa, bundan sonrakiler de hayal olacak. O devirde bir din adamı vardı ki, bu zatı çekemiyor, aleyhinde konuşuyordu ötede beride. Büyük Velinin yakınları; - Efendim, filan hoca sizin aleyhinizde konuşuyor, dediler. Cevaben; - Sabredin, buyurdu. Onun bu düşmanlığı, dostluğa dönüşecek. Hem de çok yakında. Tam o anda kapısı çalındı mübarek zatın. Açtığında o hocayı gördü eşikte. Hıçkırarak ağlıyordu. Sarıldı büyük Velinin ellerine. Mübarek zat tebessümle; - Gördüğünüz rüyadan haberdarız, buyurdu. Muradınız neyse söyleyin. Edeple arzetti: - Efendim, bendeniz kırk yıldır müderrislik yapmaktayım. Dün gece, kendi kendime; “Bunca yıldır Peygamber efendimiz aleyhisselamın mübarek sözlerini yani hadis-i şeriflerini okutuyorum. Lakin mübarek cemalini görmek hiç nasip olmadı. Acaba ne kusurum var ki?” diye düşündüm. Bu düşünce içinde uyumuşum. O gece rüyada; - Sen Onu göremezsin. Boşuna uğraşma! dediler. - Neden? dedim. - Resulullah efendimiz sana kırgın. Çünkü sen Onun sevdiklerini sevmiyorsun, dediler. Çok üzüldüm. Hatamı anlamıştım. Sizi gördüm o ara. Efendimiz aleyhisselamın yanında, edeple oturuyordunuz. Sizi net olarak görüyor, ama Resulullah efendimizi göremiyordum. Bunları anlatıp yalvardı: - Ne olur beni affedin efendim. Sizi çok seviyorum. Büyük veli, ona şefkatle bakıp; - Üzülme. Muradına kavuşacaksın, buyurdu. Hoca, sevinçle ayrıldı huzurdan. Ertesi sabah tekrar geldi. Fakat o da ne? Ağlıyordu. Ama sevinç ağlamasıydı bu. - Gördüm, dedi. Resulullah efendimizi gördüm. Bu, tamamen sizin himmetiniz. Ve diz çöktü önünde. Onca yıllık hocalıktan sonra talebeliğe başladı. Tasavvuf talebeliğine.