Günün Menkıbesi: Niye öyle bakıyorsun?

Günün Menkıbesi: Niye öyle bakıyorsun?

Hazret-i Ebu Bekir’in “radıyallahü teâlâ anh”, bir hizmetçisi vardı ki, mutfak masraflarını o görüyordu Halifenin. Bazen de kendi parasından harcar, sonra hesaplaşırlardı. Hazret-i Ebu Bekir bunu bildiği için her yemeye başlarken sorardı: - Bu yemeğin parasını nereden temin ettin? Helalden olduğunu öğrenip, gönül rahatlığıyla yerdi o yemeği. Bir akşam eve yorgun gelmişti. Hizmetçisi yemeğini getirdi önüne. O da bir şey sormadan başladı yemeye. Henüz bir lokma yemişti ki, hizmetçi manalı manalı baktı Halifeye. Hazret-i Ebu Bekir meraklandı: - Niye öyle bakıyorsun? - Bugün bir şey sormadınız da efendim. - Ha, evet haklısın. Çok acıkmıştım da. Söyle bakalım nerden temin ettin bu yemeğin parasını? - Birinden alacağım vardı efendim, onu tahsil ettim. - Ne alacağıydı bu? - Cahiliye devrinden kalan bir alacak efendim. - Cahiliye devrinden mi dedin? - Evet efendim, o zamanlar günah olduğunu bilmediğim için belli para karşılığında raksedip oynar, eğlendirirdim insanları. - Sonra? - Bir gün yine raksedip insanları eğlendirmiştim. Ancak ücretini bilahare öderiz demişlerdi. İşte o alacağımı gidip aldım bugün. - Yoksa o para ile mi pişirdin bu yemeği? - Evet efendim. Bunu duyan Halife, üzüntüsünden başladı ağlamaya. Gözlerinden sel gibi yaşlar akıyordu. Koştu lavaboya. Parmağını boğazına sokup güçlükle çıkardı o yediği bir lokmayı. Öyle zahmet çekti ki, ölüyordu nerdeyse. Ev halkı telaşlandılar: - Bir tek lokma için değer miydi bunca zahmete? Bak nerdeyse ölüyordun. Hazret-i Ebu Bekir, gözlerinin yaşını silerken cevap verdi: - Siz ne diyorsunuz. O lokma, haramdan kazanılmıştı. Resulullah efendimiz aleyhisselam; “Haram yiyenlere Cennet haramdır” buyurmuştu bir kere. Ve ekledi: - Çektiğim bu sıkıntı, Cehennemde yanmaktan çok hafif kalır. Sonra kaldırdı ellerini. Ve yalvardı: - Ya Rabbi! Elimden gelen budur. Midemde kalan zerrelerden sana sığınıyorum. Beni affet. Ben aciz ve zayıf bir kulum. Dayanamam Cehennem ateşine.