Peygamber Efendimiz’den (s.a.v.) “sevdiğinle berabersin” hadîs-i şerîfini duydukları zaman ashâb-ı kirâm çok sevinmişlerdi. Enes -radıyallahu anh-’ın söylediğine göre, İslâm’la şereflendikten sonra hiçbir şeye böylesine sevinmemişlerdi.
Enes bin Mâlik -radıyallahu anh- naklediyor:
Bir adam Rasûlullah -sallâllahu aleyhi ve sellem-’e gelerek:
“–Kıyâmet ne zaman kopacak?” diye sordu.
ALLAH’I VE PEYGAMBER’İNİ SEVİYORUM
Efendimiz -sallâllahu aleyhi ve sellem-:
“–Kıyâmet için ne hazırladın?” buyurdu.
Adam:
“–Ahiret için öyle çokça (fazladan) oruç, namaz ve sadaka hazırlayabilmiş değilim. Ancak ben, Allâh’ı ve Peygamberʼini (çok) seviyorum.” dedi.
Bunun üzerine Peygamber Efendimiz -sallâllahu aleyhi ve sellem-:
“–O hâlde sen, sevdiğinle berabersin.” buyurdu. (Buhârî, Edeb, 96; Müslim, Birr, 164)
MUHABBETİN ALAMETİ İTAATTİR
Bu hadîs-i şerîfi duydukları zaman ashâb-ı kirâm çok sevinmişlerdi. Enes -radıyallahu anh-’ın söylediğine göre, İslâm’la şereflendikten sonra hiçbir şeye böylesine sevinmemişlerdi. Nitekim Enes -radıyallahu anh- sevincini şöyle dile getirmiştir:
“Ben Allâh’ı, Rasûlʼünü, Ebû Bekir’i ve Ömer’i seviyorum. Onların yaptığı ibadetleri ve hayırlı amelleri yapamasam bile (onlara olan bu sevgim dolayısıyla) onlarla beraber olmayı umuyorum.” (Müslim, Birr, 163)
Burada şunu da ifâde etmek lâzımdır ki; muhabbetin en büyük alâmeti, itaattir. Seven, sevdiğine gönlündeki muhabbet seviyesinde tâbî olur. Dolayısıyla her iki cihanda da Allah Rasûlü’ne yakın olmak isteyen bir kimsenin, hayatının her safhasını Efendimiz’in gönül dokusundan hisse alarak istikâmetlendirmesi şarttır.
Kaynak: Osman Nûri Topbaş, Gönüller Sultânı Efendimiz’e Muhabbet, Erkam Yayınları

http://www.islamveihsan.com/ashab-i-kiramin-en-cok-sevindigi-hadis-i-serif.html